Gazze'de barış, cihanda barış...

 Dünyayı dinliyoruz... O susuyor.

Beyrut,Saraybosna, Bağdat, Felluce, Gazze.... Birer şehir ismi olmaktan çok birer ağıt gibiler. İnancımıza sığındıkça kaybediyor gibiyiz. Sanki dağıtılmışız, bölünmüşüz ve bölündüğümüz her noktada canımızı yakıyorlar.
Beyrutu yakıyorlar.
Saraybosna'da bir bebeğin bacağını kopartıyorlar.
Bağdat'ı yıkıyorlar.
Felluce'de bir camiyi bombalıyolar.
Gazze'yi diri diri mezara gömüyorlar....

Dünya'yı dinliyoruz, onun kalbi sıkışıyor.

Zaman eski zaman değil. Karamanlar artık kılıç kuşanıp fethe çıkamıyor. Ahşap masalarda değil, sanal imzalarla kararlar veriliyor. Diplomasi çoğu zaman sadece "acımız büyük" diyor ancak Allah'ın bildiğini kuldan saklayamıyor..Şehirler bildiklerini unutmaya çalışan kullarla dolup taşıyor.

Dengeleri korumak adına haritadan siliniyor şehirler.

Birileri bişeyler yapmaya çalışıyor. Bizim için... Sahi biz kimiz ? Yanan  bir şehirde göğe yükselen aleve bakarak ağlayan bir kadın, bacağı 4 aylıkken kopmuş bir bebek, yıkılmış bir duvarın altında kalan bir adam, secdede başında bomba patlayan bir ihtiyar ve diri diri mezara giren bir halkız biz...

Birileri birşeyler yapmaya çalışıyor...Sahi birileri kim ? Yanan bir şehirde göğe yükselen aleve bir kova su dökmek için koşan adam, bacağı kopmuş bir bebeğe protez bacak takan bir kadın, yıkılan duvarı kaldırmak için çabalayan genç, camiye girip ölen ihtiyarın başında dua eden bir çocuk, mezara girmiş bir halka yardım götürmeye çalışan  bir gemi dolusu insan..

Birirleri birşeyler yapmaya çalışıyor.. Bizim için. Biz vuruluyoruz, birileri vuruluyor. Dünya tek kurşunla alnından vuruluyor. Geriye bir avuç toprak bırakıyor ve son nefesinde ekliyor "Bu toprakta barış...evrende  barış...."