Bu işin içinde bir HİÇ var

Üstadın bir buffalosu vardı.Hayvanın boynuzları o kadar genişti ki, iki boynuzu arasına oturmayı becerebilse tahtta oturuyormuş gibi olacağını düşünürdü. Bir gün hayvanın dalgın olduğu bir sırada boynuzların arasına tırmandı ve tam da düşündüğünü yaptı. Ancak buffalo hemen ayaklarını havaya kaldırdı ve adamı üstünden attı. Adamın karısı bunu gördüğünde ağlamaya başladı. "Ağlama" dedi üstad kendine gelir gelmez." Acı çekmiş olabilirim ama aynı zamanda hayalimi gerçekleştirdim."

Paulo Coelho
"ZAHİR"


Hayaller üzerine yazılmış hoş bir hikaye diye düşündüm.

Her gün, her saat aklıma takılan hayalciklerin peşini bıraktığımı sanıyorum. Ama her ne kadar inancım zayıflıyor olsa da kalbimdeki o küçücük, o minicik inanç, tüm hayallerin gerçek olabileceğini ve yine tüm hayallerin acı verebileceğini biliyor. Asıl sorun ise şu:

ACI ÇEKMEK İSTİYOR MUYUM?



Sonra bu resme bakıyorum... Gökyüzü ve en sevdiğim ağaç, kavak... Umut veriyor içime. Bir resim bütün cümlelerin, bütün gerçeklerin önüne geçiyor ve "acı çekmem önemli değil, umut etmem yeter" diyorum. Sonra da ekliyorum:

"Bir gün umud ettiğim şey uğruna ölebilirsem mezarıma bir kavak ağacı dikin...."

İnsan olmak böyle bir şey olsa gerek......