Şerh Koymak

"Tek bir yalan geçmişte inanılmış bütün gerçekleri de yalanlar."

Eveeet, düştük mü yine Çöl'e?

Düştük. Biraz tepe üstü oldu ama olsun. Düşmek iyidir, insana ayakta nasıl  kalacağını öğretir. Önceden düşerken gülerek kalkardım ayağa. Yaş 10 gün sonra 28 olacak, 28 yaşında yerden kalkmak eskisi kadar kolay değil sevgili okur. Çünkü eskiden hep ayağa kalkıp "Bir daha düşmeyeceğim" diye umut edebiliyordum. Şimdi ilk kez yerdeyim, çöldeyim ve ayağa kalktığımda "daha kaç kez düşücem ulan ağzını kırdığımın yerinde" diye söyleniyorum.

İlerde bugünü nasıl hatırlarım bilemem. Bugüne şöyle en affillisinden şerh koyuldu. Kendimi yeniden tek başına hissediyorum. Yıllar önce olduğu gibi.

Tüm hikayeye baştan baktım bugün. Puzzleda eksik olan ne varsa hepsi yerine oturdu. Her bir parçayı koydukça daha yalnızlaştım. Her bir parça bana "s.ktir git lan bu hikayede yerin yok" diye bağırdı. Hepsine tek tek cevap verecektim ama ağlamaktan hazzetmem. Ne zaman bi'şey söyleyecek olsam ağlamam geldi, hemen o lanet olasıca ağzımı kapayıp sustum.

Şimdi her şey ne kadar sahte geliyor. Daha önce tüm yaptıklarımsa komik. Kendine bir masal yaratıp o masala kahraman olduğunu sanmak, bir şeyler için savaştığını düşünmek, "kazanmak için" var olmak... Görkemli bir zafer sandığım şey "süslenmiş"bir kaybedişten ibaretmiş.

Şimdi müsadenizle Çöl'de geberene kadar ağlamak istiyorum.